Herinnering aan eerdere tijden op de citadel

Het oude downhillgevoel herleefde weer op een supergaaf parcours: de wereldbekerwedstrijd op de citadel van Namen.

De zaterdag vooraf stond nog de 5de manche van de Bpostbanktrofee in Essen op het programma, dit om ook weer wat spanning op de benen te zetten. En met dezelfde gedachte in het achterhoofd als Sven Nys: de tweede wedstrijddag is beter dan de eerste (zal wel in de leeftijd zitten ;-)) Met een goede start, maar een belabberde eerste loopstrook begon de wedstrijd niet zoals gepland, maar naarmate de wedstrijd vorderde, werd ook het gevoel beter. Met het vizier op de dag erna niet helemaal tot ’t gaatje gegaan, maar netjes de wedstrijd uitgereden op een 14e plek.

Zondag de citadel van Namen op! en af! De eerste verkenningsronde deed ’t downhillhart al sneller kloppen. Technisch parcours met mooie afdalingen, maar het was me ook meteen duidelijk dat het loodzwaar zou worden. Helaas sta ik bij de start nog te ver achteraan (laatste rij), maar vol gas als de lichten op groen gaan! Jammer dat er een renster besluit om bodemonderzoek te doen, waardoor ik net niet genoeg  kan opschuiven in de startklim. Rustig blijven en een steady race rijden is het devies! En dat heb ik ook gedaan, de benen lopen aardig vol en het klimmen gaat moeilijker naar het einde van de race toe, maar het even op adem kunnen komen in de afdalingen helpt. Op de finish in de sprint nog 2 rensters achter me kunnen houden maar net niet de top30 gehaald, met een 32ste plek en een goed gevoel naar huis!