Geluk dwing je af …

… zeggen ze, maar kan iemand vertellen hoe?! Vanochtend met inrijden moest ik letterlijk even door de schrik heen, de afdaling waar het vorig jaar mis ging. Nog niet eerder meegemaakt, maar ik moest even slikken… en gaan! Na één weigering herpakt en ’t viel allemaal wel mee 😉

Het inrijden ging goed en het parcours lag me wel – Laat maar komen die groene lichten! Nou waren het toch wel die groene lichten die haperden bij de start (;-) waardoor we een herstart kregen. Ik was redelijk goed weg, tot ik iets tegen mijn achterwiel aan voelde rijden, wat er ook nog eens in bleef hangen. Zo moest ik alle zeilen bijzetten om recht te blijven en kon dus zeker geen snelheid maken. Net toen ik dacht dat het gebeurd was en we onderuit zouden schuiven, schoot de renster achter me los van mijn wiel. Pfoei! Nu herpakken en dus maar weer eens een inhaalrace. Zes bochten verder schuiven er voor mij twee onderuit, die ik op een haar na kan ontwijken -een diep kloofje in mijn vinger verklapt dat ik er toch met mijn hand klem heb gezeten- al blijf ik wel overeind. Rechtzitten, gas geven en vooruit kijken. Ik hield zicht op een groepje voor mij en toen ik daar de aansluiting ging maken … schoof ik onderuit: beetje te haaks door de bocht – kon er ook nog wel bij :-p

Zo rijd ik dus de hele wedstrijd in de achtervolging -jammer- maar je wordt er wel sterk van, zullen we maar denken. Al met al had ik van mezelf in deze wedstrijd zeker meer verwacht, althans qua uitslag dan. Wel heb ik gezien mijn wedstrijdverloop wel weer een sterke wedstrijd neergezet. Maar ja, het was op de weg terug toch echt even de teleurstelling wegslikken. Wetend dat er beter in zit gaan we dan ook gewoon door! Vanavond Diegem!