Vuurdoop in geel/zwart

Nieuwjaarsdag, zes uur… En de wekker gaat: over in het ritme blijven gesproken. Om 9 uur zijn we naar goede gewoonte weer op afspraak, dit keer in Baal voor de Grote Prijs Sven Nys. Een wedstrijd waar ik altijd naar uitkijk en al helemaal nu ik er aan de start sta in nieuwe outfit! Bij de inschrijving werd ik zowaar al herkend, dit vanwege de waslijn-tweet van gisteravond 😉

Het inrijden gaat goed en het parcours is mooi en afwisselend, deels behoorlijk modderig en glad, deels wat droger en sneller. De keuze voor de banden is snel gemaakt, dus ik hou het bij twee inrijdsessies.

Voor het eerst speld ik de rugnummers op mijn geelzwarte snelpak (hand made by Brigitte – dank!): Wauw, dit geeft absoluut moraal! Na het inrijden op de rollen ook de nieuwe geelzwarte helm op, klaar voor de start.

Die is dan ook redelijk, ergens rond plek 15 rijd ik de eerste ronde, hier eens een valpartij ontwijkend, daar mezelf klem rijdend op een stokkende voorgangster. Eenmaal op stoom, of liever gezegd: eigen tempo rijdend en daarmee weer enkele rensters inhalend rijd ik met een franse renster om plek 11. De modder kleeft trouwens zo aan het kader dat eigenlijk elke ronde een wissel nodig is. Gelukkig is mijn team weer compleet en terwijl Wim mijn fiets aanpakt krijg ik van Johan de propere weer op mijn schouder gehangen. In de voorlaatste ronde kies ik ervoor niet te wisselen en vol door te gaan in de hoop een gaatje te slaan. Dat lukt en op het asfalt geef ik nog maar eens gas, de bel klinkt en de bres lijkt geslagen. Nu geen fouten maken en recht blijven, denk ik, maar wel tempo houden en niet te geforceerd gaan rijden. Ook de laatste wissel sla ik over, omdat ik net geen zicht heb hoe groot mijn voorsprong werkelijk is. Alles gaat goed in de laatste afdaling en als 11e bol ik over de meet.

Wat een heerlijk gevoel: op naar de top10 en de aansluiting! Natuurlijk moet het dan nog sneller en beter gaan, maar wetende wat er nog gaat komen … heb ik er alle vertrouwen in!