Nie neute, nie pleuje (*)

Vlaamse klei en Vlaamse koppigheid, ze liggen me wel. (*) Niet zeuren, gewoon blijven gaan. Maar om lang te blijven doorgaan moet je soms eens plooien.
Vanochtend voor de verandering weer eens de grens over gestoken ;-), we trokken voor de laatste manche van de Superprestige naar de Vlaamse kust, Middelkerke om precies te zijn. Een beste rit, maar met veel gezelligheid glijd je over het gepokte en gemazelde asfalt.
Zo begon het goed, het vervolg was minder. Bij de eerste verkenningsronde draaide het niet soepel (met name mijn linker knie) en na een behoorlijke misstap in een zandbak kon ik niet meer aanzetten. Ik ben meteen terug naar de wagen gegaan. We hebben nog het een en ander geprobeerd, van masseren en steviger intapen tot extra losrijden op de rollen. Het mocht niet baten, telkens na een halve ronde, na de schuine loopkant, kon ik nauwelijks de boel nog rond krijgen. Er zat dus niets anders op dan niet van start te gaan.

Helaas moest ik de fans die al aan het parcours stonden teleurstellen. Ik werd nog opgeroepen bij het startappel terwijl ik te voet onderweg was om mij af te melden. Voor mezelf ook een zware teleurstelling, maar een wijselijk einde van dit seizoen is meteen een goede start van het volgende. Een opkikker waren de reacties van enkele fans die we door het nakomen van een lang geleden gemaakte belofte, zeer blij konden maken. Mijn dank gaat uit naar allen die dit seizoen in weer en wind langs de kant stonden te supporteren – de aanmoedigingen worden zeer gewaardeerd!

Lijf en leden mogen even op adem komen, het kopke wordt wat rust gegund. Daarna duiken we de bergen en de bossen in, in voorbereiding op het volgende seizoen!