Het schaatsen verleerd

“Mmm die Raidillon lijkt korter dan vorig jaar ;-)” dacht ik na de eerste ronde inrijden. Dat belooft goeds! Tweede ronde was er al minder goeds, alle bochten op asfalt lagen superglad. En het schaatsen ben ik blijkbaar verleerd … Ik maakte een flinke schuiver (voelde als een klapper) en kon even niet recht komen. Pfoei. Terug op de fiets voelde het alsof mijn rug was geblokkeerd, maar na een paar trappen ging het wel. Ik hield goede zin. Later werden er matten over deze gladde stroken gelegd, dat scheelde. Helaas was er nog één bocht zonder mat (die ook glad was), laat ik daar nou nog eens vol tegen de vlakte gaan, ook weer op mijn rechterkant. Dat zal wel weer blauw worden. De start van deze wedstrijd is indrukwekkend: als je naar voren kijkt, kijk je haast tegen een muur 😉 Ik kwam de startklim goed mee en eigenlijk liep de hele wedstrijd goed, wel voorzichtig gereden, maar het ging lekker. Als 11e begon ik aan de klim naar de finish en ik kwam ook als 11e over de meet. Dan moet je boven aan de beademing 😉
Eenmaal terug bij de bus had ik al zin in morgen!
Dat ik vanochtend amper mijn bed uit kon komen had al een signaal moeten zijn, maar sporters zijn koppig en geven niet snel op, ik dacht goed warm rijden … dan gaat het wel. Het inrijden zou ook al een signaal geweest moeten zijn, want echt lekker ging het niet. Maar we zijn koppig en geven niet snel op. Goed warm rijden en dan gaat het wel. Het ging niet, te veel last van de kneuzingen/verrekkingen in de rug en bil. Na anderhalve ronde heb ik dan ook eens een verstandig besluit genomen en gestopt. DNF. Helaas. Het goede gevoel van gisteren nemen we mee. Nu rust en herstel. Volgende week nieuwe ronde, nieuwe kansen in Essen en Overijse.

Foto Vic Geerlings