We zijn er weer aan begonnen

De eerste cross van het seizoen voelt een beetje als thuiskomen. Altijd weer een prettig weerzien, de familie is weer compleet. Het weer was er ook naar. Ja ik weet wij crossers willen regen en blubber, dat klopt. Ik blijf zeggen dat een dag als vandaag de entourage (en publiek) wordt gegund. Er komen nog dagen zat dat er paraplu’s hoog gehouden moeten worden bij de start en dat de ze in de materiaalpost met regenbroeken aan tot de enkels in de modder staan.

Het parcours in Eeklo was dit jaar vernieuwd, ik kende het oude niet, maar ik ben meteen gecharmeerd van dit parcours, best afwisselend en goed te doen als eerste cross van het seizoen. Een zandbak (net iets te lang ;-), een paar korte heuveltjes een brug en lekker draaien en keren.

Zo’n seizoensopener blijft spannend voor iedereen, hebben we alles bij denkt de verzorging, is het materiaal allemaal op orde gaat door ’t hoofd van de mechanieker en de renner zelf heeft even meer spanning omdat niemand eigenlijk van tevoren weet hoe ze ervoor staan. Dan is het startschot (fluit in dit geval) een verlossing, gewoon gaan, je ding doen, kop erbij houden, hier heb je de hele zomer voor gewerkt.

En ik moet zeggen ik kwam goed weg, zo rond plek 10 a 12 de eerste bochten door. Een eerste ronde is altijd drummen, posities wisselen snel. Na een klein dipje kwam ik goed in het ritme. Op één van hellinkjes moest ik net een voetje aan de grond zetten … maar als je voet dan niet meteen uit t pedaal schiet … tja dan lig je op de grond. Weer terug ritme zoeken. Zo kwam ik als 15de over de meet, een plaats waar ik vooraf voor getekend had. Op naar de volgende, dat zal Neerpelt zijn.

Foto credits Johan van Parys (dank).